تـرجـیح مـی‌دهـم کـه نـه!

اخیرا و در اقدامی متهورانه و در راستای بومی کردن تمامی مظاهر سینما، فرهنگ و دیگر نمودهای غرب، دوستان سینمایی مملکت مان، طرح فرش قرمزِ (بخوانید موکت سرخ) فیلمهای اکران را در برنامه ی کاری شان گنجانده اند. آخرین نمونه- تا آنجا که اطلاع دارم – مراسم فرش قرمز (همان موکت سرخ) فیلم " هفت دقیقه تا پائیز " ساخته ی علیرضا امینی است که دست بر قضا بدون حضور خاطره اسدی بازیگر نقش مریم که به دلیل اختلافاتی که بین او و کارگردان بعد از ساخت فیلم به وجود آمده، در این مراسم شرکت نکرده است (که این خود پتانسیل موضوع مقاله ای چند صفحه ای را دارد.)

" هفت دقیقه تا پائیز " را اگر منصفانه براندازش کنیم، نمی بایست در فصل اکران تابستان- که معمولا مخاطبان از نظر کمیت بیش از سایر فصول دیگر به سینماها روی می آورند- روی پرده می رفت و این در حالیست که بسیاری از فیلم های قابل توجه از کارگردانان فیلم اولی که آثارشان در جشنواره ی فجر سال گذشته اکران شد، هنوز در نوبت اکران خاک می خورند، فیلم هایی چون: " پشت در خبری نیست " ساخته ی شبنم عرفی نژاد که با استقبال خوب مخاطبان و منتقدان سینما در آن زمان روبه رو شد، هنوز چشم به راه پرده هستند. " هفت دقیقه تا پائیز " فیلمی که سودای انعکاس و به تصویر کشیدن بالا و پایین های زندگی روزمره ی طبقه ی متوسط شهری را در سر دارد، با فیلمنامه ای از دست در رفته، هدایت نامناسب بازیگران که منجر به نبود یکدستی بازی ها شده و نیز عدم ارتباط علی و معلولی اتفاقات فیلم که در بعضی موارد باعث شنیدن صدای خنده ی بعضی از تماشاگران در سالن نمایش می شود!، نتوانسته مخاطب گرمازده ی تابستان داغ تهران را نه تنها هفت دقیقه، حتی هفتاد دقیقه هم به پائیز مطبوع و دلنواز نزدیک کند. تنها نقطه ی قوت و پتانسیل بالقوه ای که همانا استفاده از سوپراستارهایی چون: هدیه تهرانی و حامد بهداد بوده نیز، متاسفانه بالفعل نشده و این ستارگان نیز ستاره ی بخت علیرضا امینی را روشن نکرده و تنها کارکرد مفیدشان قرار گرفتن بر بیلبورد سر در سینما و  نیز تهیه ی کارت پستال هایی به دست خط اینان برای دعوت مخاطب به تماشای فیلم است، تا مگر گیشه را تامین کنند. تاسف بار تر اینکه از سر و شکل فیلم این گونه تداعی می شود که قرار است با فیلمی از جنس تجربه های موفق این ژانر چون – درباره ی الی و چهارشنبه سوری – رو به رو شویم که با خروج از سالن سینما در می یابیم که با شوخی بزرگی مواجه شده ایم.

نکته ای که در این هیاهوی فرش های قرمز ( باز هم بخوانید موکت سرخ) و ژست های تو خالی غافل مانده، اکران ضعیف و بی برنامه ی سینمای ماست که باعث روی گردانی مخاطبان حرفه ای سینما از این هنر شده و کمدی های پیش پا افتاده و در برخی موارد ابلهانه به نماد سینمای ایران بدل گشته اند. در این فضاست که فیلمی چون " هفت دقیقه تا پائیز " که به نظر می رسد با نیت و هدف متفاوتی ساخته شده، به دلیل برخی اختلاف سلیقه بین عوامل و تغییر پی در پی فیلمنامه (طبق گفته ی خاطره اسدی) و نهایتا از دست رفتن فیلم، باعث گمگشتگی در میان خیل کثیر فیلم های کمدی  از نوع دم دستی شده است.