هِجده
بار دلم را
بهروایتِ مرسومِ شکستنی
بنویس!
بنویس:
«هزارانیها بیمهارند!»
که بیا بعد
به هجده باری برگردیم که بوسیدنیها بیشمارند
هجده لبِ خوناَندود هجده تن ِ تبآلود هجده قراری که بهکار نیامد
قراری که نیامدی وُ «یار» با کار وُ بار از دهان اُفتاد
بعدِ قرار
شدم یک از «دهاناُفتادهی بیقرار»
که همیشه قرارها بهروایتِ خودشان میمیرند عصرها به شکایتِ دلتنگی
وَ من به سیاقِ هجده سالگی!
پس بنویس ما در شبی بهشمارش بلند میشویم
در «عصر»ی که «هجده» هنوز سرچهارراهها
چیزی کم از هزار ندارد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
«بخشی از یک شعر»
No nací en la palabra, sino en el esfuerzo continuo de parirla. El silencio imponente de las hojas en blanco todavía me resulta tan envidiable y a la vez estremecedor que no puedo decir que No. Empecé con la poesía y la escritura fragmentaria, y más tarde sazoné mi vida hecha fragmentos con la traducción; hasta hoy, no he renunciado a esta multipolaridad. Soy Vahid; nacido en Teherán, una ciudad de Oriente Medio.