مرا میان همین گودیها
گودیهایی که محصولِ مشترکِ عبرتاند بیارامم.
شمایل من
گواه چیزی نیست
دیریست به شمایلهای خودم هم تمایل ندارم
تمایل من دستیست که بر شانهام میزند
دستی از ساعد بریده
دستی مساعد
که تا گورِ مشترک
مدام متمایلم میکند.
مرا ببخش اگر شعرهایم را
جمعبندی نمیکنم
من مغضوبِ تجمعِ استعارهها هستم
و دیریست مخاطبم را «شما» خطاب نمیکنم.
عمر من گواه چیزی نیست
الّا شهادت به مردگان بیکفن و دفن
به رفیقان و رفیقههایی که
در اقصی نقاط تنم
دارند به من نگاه میکنند:
منکران بلوغ زودرس مرگ.
این سطرها
گواه شعریت شعرهای من نیست
مرا میان همین نا-گواهیها
میان همین ناگواریها بغلتانم بخندانم.
«تیرماه ۱۳۹۶ - تهران»
No nací en la palabra, sino en el esfuerzo continuo de parirla. El silencio imponente de las hojas en blanco todavía me resulta tan envidiable y a la vez estremecedor que no puedo decir que No. Empecé con la poesía y la escritura fragmentaria, y más tarde sazoné mi vida hecha fragmentos con la traducción; hasta hoy, no he renunciado a esta multipolaridad. Soy Vahid; nacido en Teherán, una ciudad de Oriente Medio.