تـرجـیح مـی‌دهـم کـه نـه!

" فروغی بر قهوه ای شعر "

تو کلمات قهوه دار را بهتر می شنوی!
تلخ یا گَس را بهتر می خوردی از بچه گی
که بچه گی خودش طعم پریدن را حالا بهتر می شنوی؟!
می شنوی صدای این شب را که فروغ
از خانه ی سیاه طلایی اش جمع می کند باران را؟!
می شنوی نبض زنی را
که پا برهنه از خلخالِ خواب هایم سُر می خورد
می افتد روی طعم قهوه ای که تلخ می خوری یا تلخ؟!

            

کاش از زیر طناب رختی آویزان بودم
خشک می شدم روی ماهی تابه ای که تو
بهتر می شنوی سوختن را!
یا از روی ابری برایت کاشکی ها را تکان می دادم
تا ببارم بر صورت ات
تمام این آب های گُر گرفته را که تو
با " چه کنم؟" شسته ای آب های در راه مانده را!

تو کلمات بی مادر را بهتر می شنوی!
تو کلمات بی شیر و شکر را بهتر...
تو کلمات قهوه دار را...
...
تا خشک - خشک شعرِ فروغ حواله می کنی
شعر من را بهتر ارضا نمی شنوی!

" عمر که از حد بگذرد ... "

بهترست مرگ را
به حال خودش رها نکنیم
برویم به بهترست حالی کنیم که
رها را چرا نمی کند رها؟!
بهترست حالی کنیم به عمری که
پایش از تابوت بیرون زده
برود با همسایه هایش بنشیند
نوشدارو پیدا کند وَ شفای عاجل!



غم که از حد بگذرد
از حد می گذرد غم
با سرعتی که نامرتب می کند موهای آشفته ات را!

        

معشوقه ای را بهترست که سیب را
بوسیده / گذاشته لب تاقچه ی عادات ماهیانه اش!
هنوز 1000 سال مانده تا کسی
از روی کُره ی ماه ات
شکل های درهم وُ برهم بکِشد
نترسد از اعدادی که به سرعت ماهی
بچه می زایند
تخم های بزرگ می گذارند وَ
نیم رویت را به ماه تقدیم می کنند!
به طلا بیشتر می ماند این عمر
تا به تله هایی که زیر تخت خواب ات
مین گذاری شده اند!
بهترست برویم عمر نوح را
به بزازی ببَریم تا ببُرد پارچه ای را
که 900 سال پیش بر تن عمر کرده بودیم!



بهترست به حوا حالی کنیم که
این جا جای سیب های هلو شده نیست...
بهترست 1 بار هم که شده بمیریم:
آدمی که از سیب بویی نبرده باشد از چشم درخت می افتد!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

« خرداد 1388 »

نشست نقد و بررسی مجموعه ی " گل باران هزار روزه "  ؛ تازه ترین اثر علی باباچاهی ، دوشنبه 28 آذر 90 ساعت 16:30 در کرج، بعد از پل آزادگان، خ شهید حسینی، پ 39 ، باغ آینه برگزار می شود. در این جلسه هوشنگ چالنگی، محمد آشور و وحید علیزاده رزازی درباره این کتاب صحبت خواهند کرد.

" همین طوری! "

از صورتی ازلی تا سیگاری ابدی

کِش داده بود تا بکِشد هر آن چه که باید بکِشد را!

از کشاکش یک بوسه تا

غم هجری که کشیده بود وَ دو پرس، نپرسی را!

دل اش مثل کِشی شده بود که هِی

در می رفت تا برود / بخورد / بترکد روی دیواری که نخندی را!

کم آورده بود دو سیخ جگری را

که خون کرده بود دستانِ داستان اش را.

                      

با مرده های همین طوری

راحت تر بود

تا با زنده های همان طوری!

به گورستانی رفته بود

طوری رفته بود به گورستانی که

بشوید سنگ گوری همین طوری را!

نوشته بود:

" کِش می دهد زندگی را

زنده ای که کِش اش هنوز در نرفته / دل اش هنوز

وَ با زنده های خوش کِشی می کِشد

سیگاری همین طوری را! "